چند هفته پیش و طبق روال همیشگی، بهترین عکس های دنیا در سال 2018 از نگاه نشنال جئوگرافیک ( National Geographic ) معرفی شدند. اگر شما هم دوست‌دار عکاسی هستید یا در این زمینه فعالیت می‌کنید حتما منتظر اعلام عکس سال نشنال جئوگرافیک بوده‌اید.
هر عکس فقط یک لحظه را در گذر دائمی زمان شکار می‌کند و جز رنگ، سایه و نور توضیح دیگری به مخاطب ارائه نمی‌دهد. با این حال در طول دهه‌های گذشته عکس‌ها ارتباط بهتری با انسان‌ها برقرار کرده‌اند و مفاهیم عمیق‌تری را به ذهن و قلب آن‌ها ریخته‌اند.
در این مطلب قرار است نگاهی به برترین عکس های نشنال جئوگرافیک در سال 2018 داشته باشیم و ماجرای مختصری را بخوانیم که عکاس آن‌ها از لحظه ثبت‌شان به یاد دارد.
بهترین عکس سال 2018
این عکس که در گروه «مکان‌ها» رتبه اول را کسب کرده است اثر «جسن تودوروف» (Jassen Todorov) است که از بین بیش از ده هزار عکس انتخاب شده است. این تصویر «غیرواقعی» (Unreal) نام دارد و هزاران ماشینی را نشان می‌دهد که از سطح شهرهای ایالات متحده جمع‌آوری شده‌اند و در یک بیابان کنار هم قرار گرفته‌اند.
تودوروف درباره این عکس می‌گوید: «هزاران خودروی فولکس‌واگن و آئودی در دل بیابان موهاوی ِکالیفرنیا کنار هم قرار گرفته‌اند. طراحی این مدل‌ها که بین سال‌های 2009 و 2015 ساخته شده بودند به نحوی بود که آزمایش‌های آژانس محافظت از محیط زیست ایالات متحده را دور بزند. بعد از افشای حقیقت و رسوایی، شرکت فولکس‌واگن میلیون‌ها خودروی غیراستاندارد خود را جمع‌آوری کرد. من امیدوارم با ثبت کردن این عکس و تماشای آن، همگی ما نسبت به بلایی که سر سیاره قشنگ‌مان می‌آوریم هشیارتر و آگاه‌تر شویم.»
به عنوان بخشی از جایزه بهترین عکس سال 2018 در گروه «مکان‌ها» و کسب مقام عکس سال نشنال جئوگرافیک ، تورودوف مبلغ 5000 دلار دریافت می‌کند و اثر او در حساب رسمی اینستاگرام نشنال جئوگرافیک نمایش داده خواهد شد.
مقام اول از بهترین عکس های نشنال جئوگرافیک 2018 در گروه «مردم»
این عکس که توسط «میلا کولیس» (Mila Collis) گرفته شده است، در جایگاه دوم از بهترین عکس های جهان در سال 2018 قرار گرفته است.
میلا کولیس درباره این اثر توضیح می‌دهد: «من می‌خواستم یک مجموعه پرتره از آدم‌هایی بگیرم که بهترین لباس‌های خود را برای مراسم روز یکشنبه پوشیده بودند. همان موقع این عکس را از دیوید مویوچوکرا (David Muyochokera) گرفتم. آن یکشنبه آخرین روز کاری او به عنوان یک عکاس در استودیویی بود که در کیبرا (Kibera) قرار داشت. ( بیغوله بزرگی در نایبروبی – کنیا)
دوست من پیتر که مقیم همان جاست در آخرین لحظه و پیش از آن‌که آن منطقه را ترک کنم، این استودیو عکاسی را نشان داد. آن‌جا با پرتوی نور طبیعی که از لای در می‌تابید و تصاویر خیالی روی دیوارها، بسیار عجیب و حیرت‌انگیز بود. دیوید حدود 37 سال آن‌جا کار کرده بود، اما استودیو قرار بود برای همیشه به کار خود خاتمه بدهد. او می‌گفت این روزها همه تلفن‌های همراه دوربین دارند و مردم کمتر برای گرفتن پرتره‌های استودیویی به او مراجعه می‌کنند. او تصمیم گرفته بود خود را بازنشسته کند و به خانه‌اش در حومه شهر بازگردد. من از بسته شدن این استودیو به قدری ناراحت شدم که کم‌کم کرایه آن را به عهده گرفتم. حالا یک پرتره از دیوید به عنوان یادبود او به دیوار استودیو آویزان است.»
مقام دوم بهترین عکس های دنیا در سال 2018 در گروه «مردم»
عکاس این اثر «تاد کندی» (Todd Kennedy) درباره آن می‌گوید: «در یک سفر خانوادگی که با خودروی شخصی از سیدنی به اورولو می‌رفتیم، در یک متل کنار جاده در منطقه‌ای دورافتاده توقف کردیم. آن متل در نزدیکی منطقه «ویتبلت» بود و به همین دلیل در آن موقع سال دمای بالا و هوایی پرغبار داشت. این تصویر دخترمان «جینی» را نشان می‌دهد که در استخر بادی کوچک خود درون سینک آب‌بازی و تفریح می‌کند.»
مقام سوم در گروه «مردم»
مقام سوم در گروه «مردم» بین بهترین عکس های دنیا در سال 2018 به این اثر اختصاص یافته است که توسط «آویشک داس» (Avishek Das) ثبت شده است.
او توضیح می‌دهد: «یک مرد هندو در حین اجرای جشن «چاراک پوجا» (Charak Puja) که در بنگال غربی برپا شده بود، فرزند خود را می‌بوسد. در این جشن سنتی مریدان هندو بدن خود را با قلاب سوراخ می‌کنند یا حتی با همان قلاب و طناب از جایی آویزان می‌شوند. آن‌ها این فداکاری دردناک را با این باور انجام می‌دهند که فرزندان‌شان از اضطراب و انرژی بد دور خواهند ماند. من که در حال عکاسی از تمام مراسم بودم توانستم آن را از چشم یک هندو ببینم. در نهایت تلاش کردم لحظه‌ای از عشق و رشته محبت بین پدر و فرزند را ثبت کنم و دلواپسی یک پدر نسبت به پسر نوزادش را نشان بدهم.»
مقام دوم در گروه «مکان‌ها»
این عکس که در فهرست بهترین عکس های نشنال جئوگرافیک 2018 قرار گرفته است توسط «نیکولاس مویر» (Nick Moir) ثبت شده است.
وی درباره اثر خود می‌گوید: «یک ماشین فورد تاندربرد که در حال پوسیدن است، زیر خرواری از خاک سرخ مدفون شده است. صحراهای خشک و شخم‌زده تگزاس شکار آسانی برای طوفان‌هاست. بادهایی که گاهی با سرعتی بیش از 120 کیلومتر در ساعت می‌وزند، خاک و غبار را بلند می‌کنند و با خود به سمت جنوب می‌برند. من در حال راهنمایی گروهی از فیلم‌سازان و عکاسانی بودم که برای دیدن و شکار کردن لحظات گردباد به آن‌جا آمده بودند. این گروه آنقدر خوش‌شانس بود که در عرض ده روز 16 گردباد را دید. روز آخر سفر بود که طوفانی بلند شد و بادهای نیرومند خاک سرخ را در کل فضا پراکنده کرد و من توانستم این تصویر را ثبت کنم.»
مقام سوم بهترین عکس های دنیا در سال 2018 در گروه «مکان‌ها»
«کریستین ورنر» (Christian Werner) که خالق این عکس است درباره آن می‌گوید: «حین ماموریتی که برای مجله آلمانی Der Spiegel داشتم سفری زمینی در کشور سوریه ترتیب دادیم که میزان خرابی شهرهای بزرگ را از نزدیک ببینیم و از موقعیت فعلی آن‌ها مستندسازی کنیم. زمانی که وارد خالدیه شدیم من شوکه شدم. من تا آن روز شهرهای ویران زیادی را دیده بودم اما آن مقیاس از خرابی هرگز به چشمم آشنا نبود. محوطه اطراف خالدیه کاملا سوت و کور بود. نه صدای ماشینی، نه هیاهوی شهری- هیچی. فقط صدای باد شنیده می‌شد و جیک‌جیک پرستوها.
ما با پای پیاده وارد خالدیه شدیم اما میزان و گستره ویرانی چنان عظیم بود که نمی‌شد از سطح خیابان مقیاس آن را متصور شد؛ بلکه باید از مکانی مرتفع به شهر نگاه می‌کردیم. به همین دلیل من از یک سرباز سوری اجازه خواستم که از یکی از ساختمان‌های ویرانه و با مسئولیت خودم بالا بروم. او موافقت کرد و من از ساختمانی که سابق بر آن یک خانه بود و داخلش پر از مواد منفجره بود بالا رفتم و این عکس را گرفتم. من خیلی خوش‌شانس بودم که توانستم از روی بام این عکس را بندازم. بدون آن تاکسی که نشانی از حیات بود، این عکس می‌توانست تصویر شهر مردگان باشد. هنوز هم خاطره آن روز را به روشنی به یاد دارم.»
عکس قابل تقدیر در گروه «مکان‌ها»
خالق این اثر «روکا ای.ایتو» (Rucca Y Ito) است. او درباره این منظره رویایی و برفی چنین توضیحی می‌دهد: « دریاچه آبی ژاپن در بی‌ای-چو (Blue Pond in Biei-cho) به یکی از جاذبه های گردشگری معروف تبدیل شده است. این دریاچه با کوه‌ها و درختان زیبایی محاصره شده است. این یک دریاچه مصنوعی است که توسط انسان ساخته شده است. هدف از ساخت آن جلوگیری از آلوده شدن رودخانه توسط کوه آتشفشانی آن حوالی – یعنی کوه توکاچی – بوده است. آب این دریاچه سرشار از املاح معدنی است و چشم‌انداز آن افراد را شیفته می‌کند.
برای گرفتن این عکس من میزان نورگیری دوربین را بیشتر کردم که بتوانم نحوه بارش برف را به تصویر بکشم. در همان حال فلاش را یک لحظه روشن کردم که دانه‌های برفی که در پشت‌زمینه می‌بارید را آشکار کنم. من عکس‌های بسیاری گرفتم و این یکی را از بین همه آن‌ها انتخاب کردم. می‌خواستم نشان دهم چطور زمان فقط در یک لحظه ایجاد می‌شود و با پیوستگی همین لحظات، تاریخ ساخته می‌شود.»
مقام اول در گروه «حیات وحش»
عکس نفس‌گیری است! به همین دلیل جزو بهترین عکس های جهان در سال 2018 شناخته شده است.
عکاس این اثر «پیم ولکرز» (Pim Volkers) است و درباره لحظه خلق این تصویر می‌گوید: «صبح زود بود که گله‌ای از حیوانات وحشی را دیدم. آن‌ها پرشور و نیرومند از رودخانه مارا (Mara) در تانزانیا گذر می‌کردند. لایه‌های غبار که از کوبش پاهای آن‌ها بلند می‌شد، سایه و پرتوهای نور خورشید، منظره‌ای اسرارآمیز و بدیع خلق کرده بود. این تصویر تقریبا شبیه نقاشی‌های قدیمی است. من هنوز هم به جزئیات این عکس دقت می‌کنم که بارقه‌های زیبایی آن را که غیرواقعی به نظر می‌رسند، جذب چشمانم کنم.»
مقام دوم در گروه «حیات وحش»
مقام دوم بهترین عکس های دنیا در سال 2018 در گروه عکس های حیات وحش به این عکس از «یوناس بِیر» (Jonas Beyer) می‌رسد.
در توضیح این عکس از قول عکاس می‌خوانیم: «من چند کیلومتر دورتر از منطقه کاناک در گرینلند در حال پیاده‌روی بودم تا گروهی از گاومُشک‌ها (Muskox) را برای عکاسی پیدا کنم. من آنقدر خوش‌شانس بودم که به یک گله از آن‌ها برخوردم. این گاومشک داشت در دامنه کوه و میان برفی عمیق می‌دوید. برفی که از زیر پاهای او به هوا برمی‌خاست منظره شگفت‌انگیزی خلق کرده بود. این عکس فقط در چند ثانیه کوتاه گرفته شد چون من از بخت بلندم در زمان و مکان درست قرار گرفته بودم. من عاشق عکس گرفتن از گاومشک‌ها در پهنه سفید برفی هستم. این موجودات شمالی بسیار سخت‌جان هستند و در این تصویر نظاره‌گر زیبایی و قدرت‌شان هستیم.»
مقام سوم در گروه «حیات وحش»
هرچند این تصویر در نظر اول ساختگی می‌آید اما در حقیقت جزو بهترین عکس های سال 2018 انتخاب شده است.
عکاس این اثر «آلیسون لانگِواد» (Alison Langevad) است. او شرایط ثبت این عکس را چنین شرح می‌دهد: « نیمه‌های شب بود و چشمان من گرم خواب شده بودند که ناگهان دو کرگدن سفید جنوبی از میان سایه‌ها خارج شدند. آن‌ها برای نوشیدن آب به یکی از چاله‌های آب منطقه حفاظت‌شده زیمانگا ( واقع در آفریقای جنوبی) آمده بودند. برای آن‌که نسبت به هر خطری هوشیار باشند، پشت به پشت هم ایستاده بودند و قبل از آن‌که سرشان را برای نوشیدن آب پایین ببرند اطراف را به دقت رصد کردند. من از این‌که چنین دقایقی را با این جانداران در حال انقراض شریک شده بودم، احساس فوق‌العاده‌ای داشتم.
در حالی که از نظر تکنیکی کاملا آماده بودم و دوربینم روی سه‌پایه قرار داشت، تاثیر عاطفی‌ای که این موجودات خاص می‌توانستند روی من بگذارند را دست‌کم گرفتم. من چند ماه قبل هم از آن‌ها عکس گرفته بودم و حالا هر دوی آن‌ها چهره جدیدی داشتند: پارکبانان عاج‌های آن‌ها را برای ناامید کردن متجاوزان و شکارچی‌ها انداخته بودند. من قبلا هم در مورد این موضوع شنیده بودم اما تا به حال آن را ندیده بودم. در آن لحظه از تاثیر منفی شکارهای بی‌رویه، روی زندگی این موجودات احساساتی شده بودم و در عین حال هم ترسیده بودم. بریدن عاج‌های آن‌ها حتما تصمیم سختی بوده است؛ اما بهترین روش برای نجات جان‌شان از دست شکارچی‌ها و مجموعه‌داران عاج است.»
هر عکس یک کتاب است که ماجرای آن ممکن است از صدها سال قبل شروع شده باشد و تا قرن‌های بعدی هم پیش برود. جادوی عکس همین است: شما را میخکوب می‌کند و با تمام زوایا، سایه و روشن و رنگ‌های خود در ذهن‌تان تاب می‌خورد.
بهترین عکس های دنیا در سال 2018 از نگاه نشنال جئوگرافیک هم هر کدام می‌توانند ساعت‌ها ما را درگیر خود بکنند. البته هر سال چندین هزار عکس از سرتاسر جهان برای این رقابت فرستاده می‌شود و انتخاب بین آن‌ها به تمرکز، مهارت و تجربه بالایی نیاز دارد. هر کدام از عکس‌هایی که به مرحله آخر راه نمی‌یابند هم دنیایی از مفهوم و تفکر در خود جای داده‌اند. امیدواریم شما هم از دیدن این تصاویر که واقعه‌ای تکرارنشدنی در لحظه بوده‌اند، لذت برده باشید و از غرق شدن در داستان هر کدام بینش تازه‌ای یافته باشید.
منبع: PetaPixel
